این دو تراش آخر بیشتر مناسب مداد های گرافیتی هستند
و برای مداد زغالی ، کنته ، مداد رنگی و پاستل مناسب نیستند.
نمایش 1–24 از 122 نتیجهSorted by latest
مدادتراش (گاهی به آن خودتراش یا تراش گفته میشود) وسیلهای است
که برای تراشیدن نوک مداد بهکار میرود. مدادتراش ممکن است
به صورت دستی یا با کمک موتور الکتریکی کار کند.
برخی از انواع مدادتراش دارای دو تیغهٔ استوانهای هستند.
زاویهٔ تیغه نسبت به مداد، میزان تیزیِ نوک را تعیین میکند.
پیدایش مداد نوکی به دلیل رفع نیاز به مدادتراش و عدم تغییر ضخامت نوک طی کاربرد بودهاست.
مدادهای اولیه از جنس سرب ساخته میشد؛
به همین دلیل نام انگلیسیِ مغزِ مداد lead خوانده میشود.
بعداً زغال چوب و گرافیت جایگزین آن شدند که با چاقو آنها را تیز میکردند.
به دلیل سیاه شدن دست در تماس با این مواد، نوک مداد را در لفافی قرار میدادند
و آن را کمکم باز میکردند. با تبدیل این لفاف به چوب،
تراشیدن با چاقو و قلمتراش انجام میگرفت. بعد از انقلاب صنعتی
و امکان تولید قطعات یکاندازه و ظریف، تیغ را روی سطحی ثابت میکردند
و با گرداندنِ مداد، نوکِ آن را تیز میکردند.
با کوچک شدن اندازهٔ این تیغهها و استاندارد شدن آنها،
سطح زیرین نیز کوچک و به شکل قابل حمل ساخته شد.
در سال ۱۸۲۸ میلادی، ریاضیدان فرانسوی به نام برنارد لاسیمون اولین مداد تراش را طراحی کرد
(اختراع شماره ۲۴۴۴ فرانسه) که از یک تیغه فلزی که در یک مکعب چوبی
به صورت ۹۰ درجه قرار داشت، برای تراشیدن مداد استفاده میشد.
این روش ساده تر و آسان تر از استفاده از چاقو نبود، بنابراین مورد اقبال مردم قرار نگرفت.
تری دیس استواکس از فرانسه در سال ۱۸۴۷ میلادی،
با تغییر در طراحی مداد تراش قبلی و ایجاد یک محفظه مخروطی،
مداد تراش جدیدی را ارائه داد. در سال ۱۸۵۱ میلادی، این طراحی استواکس
توسط فردی به نام والترفوستر بهبود یافته و به تولید انبوه رسید.
این اختراع فقط یک نقص داشت که حتما یا باید مداد ثابت بود یا مداد تراش
که در غیر این صورت بسیاری از افراد موفق نمیشدند و نوک مداد میشکست.
اولین مدادتراشی که این نقص در آن برطرف شده بود
در سال ۱۸۹۶ میلادی ساخته شد که دارای صفحه ای متحرک حول مداد بود
که نوک را تیز میکرد. جان لی لاو اهل شهر فال ریور، مداد تراش لاو را طراحی کرد.
اختراع لاو مدادتراشی بسیار ساده و قابل حمل بود
که هنرمندان زیادی از آن استفاده می کردند. مداد داخل حفره مدادتراش قرار میگرفت
و با دست می چرخید. این اختراع در ۲۳ نوامبر ۱۸۹۷ (تحت شماره ۵۹۴۱۱۴ آمریکا) به ثبت رسید.
1- تراش دستی:
اولین تراشی که از دوران مدرسه با آن آشنا شدیم
این تراش است و بیشترین تنوع در این تراش مشاهده میشود.
2- تراش رومیزی:
در دهه شصت این تراش های کلاسیک جز وسایل لاکچری
به حساب میآمدند که در هر خانه ای موجود نبود.
ایراد اساسی این تراش کوتاه کردن سریع مداد بود،
که بعد از چند بار تراش مداد کاملا کوتاه و غیرقابل استفاده میشد،
البته مزیت آن بلندی بسیار سر مداد بعد تراش بود
که تا مدت طولانی تری نوک تیز باقی میماند.
3–تراش الکتریکی یا برقی:
این تراش ها هم بصورت دستی و هم رومیزی طراحی شده اند
و دارای یک موتور الکتریکی هستند که تیغه مخصوص تراش
را حول مداد میچرخاند و باعث تراشیدن مداد بسرعت میشود.
در انواع مختلف آن حفره های مختلفی برای انواع مداد وجود دارد
و علاوه بر باطری بصورت برق مستقیم نیز برخی از این تراش ها کار میکنند.
این دو تراش آخر بیشتر مناسب مداد های گرافیتی هستند
و برای مداد زغالی ، کنته ، مداد رنگی و پاستل مناسب نیستند.
مدادها معمولاً در سه سطح مقطع مثلثی، ششضلعی و دایره تولید میشوند. اکثر مدادتراشها با این شکلها سازگاری دارند هرچند برخی اختصاصاً برای یک حالت خاص طراحی شدهاند.
۳. زاویه تراش:
مدادتراشها بسته به تیغه و مخروط داخلی، زاویههای تراش مختلفی دارند. نوک مدادی که زاویه تراش بیشتری دارد گرافیت بیشتری را نشان داده و مدتزمان طولانیتری قابلاستفاده است. با این وجود نوک مداد با زاویه کمتر مقاومت بیشتری داشته و تیزتر است.
۴. مخزن تراش:
اگر از آن دسته افرادی هستید که وسایل طراحی، نقاشی یا نوشتن خود را همیشه به همراه داریدُ بهتر است از تراشهایی که دارای مخزن برای جمعکردن خوردههای مداد هستند استفاده کنید. این تراشها نیاز شما به سطل زباله را کم کرده و حتی امکان جمعآوری تراشه برای کشیدن نقاشی و آثار هنری را نیز به شما میدهد.
برای مشاهده تمام دسته های نوشت افزار اینجا کلیک کنید
هنوز حساب کاربری ندارید؟
ایجاد حساب کاربری